ağlatmayın sabahı
kısık ışıklı sabahtayız yine
eskici kalenderliğiyle
çiğ ıslık bırakıyor kapılara rüzgâr teker teker
kutsallığı yitiyor sokak lambalarının hızla
söndürür artık güneşin pusu hepsini az sonra
pencere aralığından
kendimin de aralarında olduğu
gürültücü topluluğa bakıyorum da çoğalan
ne kadar uzağız hepimiz aşka
ve ne kadar kaygusuz
tıpkı her adımda aşınan kaldırımlar
oysa hayat
durmadan üstümüze basar
başka insanlar
başka hayallerle uyananlar
bambaşka umutlar
kavgalar
ağlamalar
kahkahalar
hapisler
hücreler
prangalar
ve insan yanımızı körelten
paylaşımsız
bencil
habis hırslar
bulaşıcı bir hastalık gibi
her yana yayılmaktalar
çocuklar
tek onlar
ağlarken
ya da gülerken
maske kullanmazlar
çünkü onlar
hayatı ciddiye almaktalar
eğer hâlâ
günaydın sözü
güzel bir anlam taşımaktaysa az da olsa
daha tükenmemiş olmasındandır çocukçalığın
zaten benim günaydınım da sırf o yanlarınızadır
ne olur yitirmeyin
yeyip bitirmeyin o güzelim katışıksızlığınızı
ağlatmayın sabahı

biliyorum
ben uyanmadan bastıracaksın
aklınca beni kör zamanımda yakalayacaksın
hep olduğu gibi
yaptığın gibi hep
sisi mahsus geriyorsun güneş güvencesinin önüne
gülme aptal gün!
bu sefer avlanacaksın
hatta sana bile
GÜNAYDIN

sonra güneş battı
aslında içim zaten karanlıktı
gün de………
sanki taşı gediğine koyar gbi
aniden karardı

sonra……
sonra mercimek çorbasına bile hükmü geçmeyen saatler
gizemin kapısına diziliverdiler