Yirmi üç Nisan iki bin üç

Bugün 23 Nisan
Annem tutuşturdu elime renkli bayrakları.

Kırmızı…
Islaktı.
Yapış yapış kan!…
Kan!…
Kandı.

Sarı…
Aç ve korkunç yorgun Irak’lı çocukların yüzü.
Sapsarı!

Mavi…
Artık mavi değil
Maviyi unuttular.
Sorsanız “Ne renk?”
Duman!…
Duman!…
Gökyüzü.

Yeşil…
Marsık kokan ağaçlar…
Yenik düşmüş petrole
Ve patlayan dolar yeşiline.
Yemişleri talan…
Özgürlük yalan!

23 Nisan!…
Nasıl “Neşe dolar insan?”

İstemem anne.
Renkli istemem.
Bana ölü çocukların rengini ver.
Hani tüm renkleri yutan…
Beyaz be anne!…
Beyaz!
Hani sardıkları…
Ölü çocukları.
selah
2003